Sito papiernicze
 |
| Sito papiernicze |
Od najdawniejszych czasów do produkcji
papieru potrzebne były różne urządzenia. Papier wytwarzano w postaci arkuszy
lub wstęgi nawijanej na zwoje. Podstawowym urządzeniem przy jego
produkcji było sito papiernicze, służące do spilśniania włókien i formowania przy ręcznym czerpaniu
mokrych arkuszy papieru. W dawnym papiernictwie arabskim i europejskim, także przy
obecnie spotykanym rękodzielniczym wytwarzaniu papieru sito papiernicze zbudowane jest z dwóch odrębnych części: usztywnionej drewnianymi listewkami drewnianej
ramy z naciągniętą metalową siatką oraz drewnianego ogranicznika.
Zewnętrzne wymiary ogranicznika przewyższają wymiary ramy z
siatką, wewnętrzne zaś wyznaczają kształt arkusza. Siatkę metalową
tworzą gęsto rozmieszczone poprzeczne druty, poprzeplatane pionowymi rzadziej
rozmieszczonymi, przymocowanymi z kolei cienkimi drucikami do listew. Od XIII
wieku weszło w użycie przytwierdzanie do siatki konturu drucianego. Podobnie
jak druty umieszczone wewnątrz ramy wytwarzają widoczne w oglądanym pod światło
arkuszu żeberka, kontur druciany daje rysunek znaku wodnego, czyli filigranu.
Czerpanie papieru
 |
| Czerpanie papieru |
Przez zanurzenie w kadzi ramy z nałożonym
ogranicznikiem czerpie się porcję masy papierniczej, a umiejętne poruszanie
sitem równomiernie rozkłada masę papierniczą na siatce w obrębie wyznaczonym
wewnętrznymi wymiarami ogranicznika. Wraz z odpływem wody tworzy się spilśniona
warstwa włókien. Po zdjęciu ogranicznika ramę z mokrym arkuszem wywraca się na
rozpostarty wełniany filc w celu dalszego odsączania wody, a włoski wełny
przytrzymują arkusz. Czynność ta jest powtarzana wielokrotnie aż do
uzyskania stosu, który następnie odciskany jest w prasie. Sita do czerpania papieru wskutek przepływu cieczy i masy włóknistej silnie się
zużywają i po stosunkowo krótkim czasie stają się niezdatne do
użytku.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz