Babilońska mapa... najstarszy obraz świata

Ciekawość człowieka, żądza wiedzy i nieustanne dążenie do odkrycia nieodkrytego napędzały cywilizację. W zamierzchłych czasach ludzie chcieli poznać swoją okolicę, a z czasem zapuszczali się w coraz odleglejsze zakątki ziemi. Naturalną potrzebą stało się wówczas opisywanie i graficzne odwzorowanie odkrytych terenów, zaznaczanie na nich rzek, gór oraz innych charakterystycznych obiektów geograficznych. Trudno powiedzieć, kiedy powstała pierwsza mapa. Prymitywne plany wyrysowane na korze, drewnie czy skórze pojawiły się bardzo wcześnie. Najstarsze zachowane mapy pochodzą z połowy II tysiąclecia p.n.e. Należy do nich babilońska mapa świata wyryta na glinianej tabliczce, datowanej na VII-V stulecie p.n.e. Przedstawiony obraz świata jest odzwierciedleniem wiedzy geograficznej anonimowego autora. Mapa zajmuje większą część przedniej strony uszkodzonej tabliczki o wymiarach 12,2 x 8,2 cm. W górnej jej części znajduje się tekst zapisany pismem klinowym w języku akadyjskim, który zajmuje również całą tylną stronę tabliczki. 

Mapa ma formę dwóch okręgów z ośmioma (pięć zachowanych) trójkątami wychodzącymi z okręgu zewnętrznego. W kręgu wewnętrznym znajduje się „kontynent” otoczony morzem, przecięty – z północy na południe – rzeką Eufrat, z zaznaczonym Babilonem jako centrum ówczesnego świata oraz inne miasta, krainy i góry. Poza kręgiem zewnętrznym znajdują się „wyspy”, czyli odległe krainy – reszta świata. Teksty opisujące mapę po raz pierwszy zostały opublikowane przez F. E. Peisera w 1889 roku. Babilońska mapa świata znajduje się w British Museum.