Papirus Edwina Smitha to najstarszy egipski traktat chirurgiczny pochodzący z czasów 16-17 dynastii Drugiego Okresu
Przejściowego. Powstał około 1600 roku p.n.e., a znaleziony został w grobowcu w
okolicach Teb. W roku 1862 amerykański kolekcjoner starożytności Edwin
Smith zakupił go w Luksorze od egipskiego handlarza o imieniu Mustafa Agha. Papirus o długości 4,68 m zawiera szczegółowe opisy symptomów i diagnoz 48 przypadków chorobowych: urazów, złamań, zwichnięć i ran oraz guzów. Na obu jego stronach opisano pismem hieratycznym operacje chirurgiczne. Na stronie głównej (recto) znajduje się 377
linii tekstu w 17 kolumnach, a na odwrocie 92 linie w 5 kolumnach, zapisanych od
strony prawej do lewej. Dokument ten pozostawał w posiadaniu Edwina Smitha do
1906 roku. Po jego śmierci córka przekazała go do New York Historical Society. Przez
10 lat (1938-1948) przechowywany był w Brooklyn Museum, a od roku 1948
aż do chwili obecnej znajduje się w Nowojorskiej Akademii Medycznej.
Pierwszego
tłumaczenia papirusu podjął się w 1920 roku egiptolog James Henry Breaksted. W
pracy pomagał mu profesor fizjologii dr Arno B. Luckhardt. Efekty swojej wieloletniej
pracy translatorskiej Breaksted opublikował w roku 1930. Papirus Smitha przedstawia naukowe podejście
do medycyny w starożytnym Egipcie i pokazuje, że ówczesna opieka medyczna nie
ograniczała się do magicznych sposobów leczenia, które zawierają inne egipskie źródła medyczne, np. papirus Ebersa czy londyński. Papirus
Edwina Smitha eksponowany był na wystawie w Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku w
latach 2005-2006. James P. Allen, kurator sztuki egipskiej tego muzeum, opublikował
nowy przekład papirusu i jest to pierwsze pełne tłumaczenie od czasu przekładu dokonanego przez Jamesa Breaksteda.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz