W latach 55–54 p.n.e. Juliusz
Cezar próbował podbić Wyspy Brytyjskie. Były to próby nieudane. W roku 43, w czasie
panowania cesarza Klaudiusza, legiony rzymskie rozpoczęły skuteczny ich podbój. W roku 70 Rzymianie kontrolowali południową Anglię, w 80. – Walię
i w roku 81 – południową Szkocję. Na podbitych terenach utworzono prowincję zwaną
Brytanią, którą zarządzał namiestnik. Jednak Rzymianie nie byli bezpieczni, gdyż zagrażały im ludy Piktów, Szkotów oraz Sasów.
Kiedy w roku 78 namiestnictwo prowincji objął Gnejusz
Juliusz Agrykola – sprawny administrator i utalentowany dowódca wojskowy – zlikwidował ostatnie miejsca oporu ludności w północnej Walii i na wyspie Anglesey
(ówcześnie zwanej Mona). Sukcesy odnosił również na terenie Szkocji, aż po jej
północne wybrzeże. Jednak w roku 84 został odwołany do Rzymu przez cesarza Domicjana. W połowie lat 80. rozpoczęto budowę systemu obronnego,
który miał chronić Rzymian przed atakami szkockich plemion.
Stanegate Line
Stanegate Line
System ten – Stanegate Line – przecinał w poprzek Brytanię, łącząc zatokę Solway na zachodzie z estuarium rzeki Tyne na wschodzie. Tworzył go wał ziemny z rowem, który osłaniał drogę
biegnącą po jego stronie południowej. Droga ta zapewniała szybką komunikację pomiędzy niewielkimi fortami. W roku 122 cesarz Hadrian nakazał
wznieść mur, który miał być północną granicą wpływów Imperium Rzymskiego oraz trwałą barierą przed atakami wrogich plemion.
Wał Hadriana zaczął powstawać więc jako trwałe umocnienie Stanegate Line. Składał
się z płaskodennego, o kilkumetrowej głębokości, rowu równoległego do
Stanegate Line, do którego przylegał od północnej strony kamienny mur. Co kilka mil zbudowano kamienne forty, między którymi
znajdowały się niewielkie wieże sygnalizacyjne. Wał Hadriana, zwany również Murem Hadriana, miał szerokość rydwanu bojowego, czyli około 2,5 m, wysokość 4,5 m i rozciągał się na długości 120 kilometrów. Prace
nad nim trwały przez 6 lat – od roku 122 do 128.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz