Wszystkie księgozbiory prywatne, skromne i bogate, przyczyniły się do
stworzenia klimatu sprzyjającego rozwojowi życia literackiego i naukowego w
Rzymie. Z czasem tę doniosłą rolę bibliotek zaczęło rozumieć państwo. I tak
powstała myśl o założeniu biblioteki... publicznej. Pierwszym, który o tym pomyślał był Gajusz Juliusz Cezar. Niestety, nie zrealizował tego zamierzenia z powodu śmierci. Pierwszą rzymską bibliotekę publiczną założył
Azyniusz Polio, opiekun Horacego i Wergiliusza. Potrzebę istnienia bibliotek dla ogółu obywateli dostrzegł również cesarz August, który w 28 roku p.n.e. w portyku
świątyni Apollina na Palatynie założył najwspanialszą książnicę miasta.
Składała się ona z dwóch sal: w jednej znajdowały się książki łacińskie, w
drugiej - greckie. Niestety, spłonęła ona w roku 363. Drugą bibliotekę
publiczną założył August na Polu Marsowym, w zbudowanym przez siebie portyku
Oktawii. Księgozbiór ten, podobnie jak poprzedni, był dwujęzyczny. Kolejną, do użytku publicznego, założył cesarz Trajan. I tak na Forum powstała
zaprojektowana przez Apollodora z Damaszku grecko-łacińska biblioteka, nazywana
później Bibliotheca Ulpia.
W miastach italskich i na prowincjach powstało
również wiele książnic, np. w latach 131-132 n.e. w Atenach Biblioteka Hadriana.
W cesarstwie przyjął się zwyczaj umieszczania księgozbiorów
w łaźniach rzymskich, które były popularnymi miejscami spotkań obywateli, miejscami
dyskusji i odczytów. Wszystkie biblioteki starożytne zasadniczo swoje zbiory udostępniały
na miejscu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz