Zaczęło się od sakiewki...

Bez torebki współczesna kobieta nie wychodzi z domu. Torebka jest częścią stroju, którą dopasowujemy do okazji, pory dnia czy typu sylwetki. Torebka może być niemalże pusta, ale zawsze jednak niezbędna. Od wielu stuleci towarzyszy nie tylko kobietom. Kto był wynalazcą torebki? Kiedy po raz pierwszy jej użyto? Na takie pytania nie ma jednoznacznej odpowiedzi. Najprawdopodobniej zaczęło się od sakiewki… Najstarsze malowidła, przedstawiające niewielkie woreczki przymocowane do pasa, pochodzą ze starożytnego Egiptu i były noszone przez…  mężczyzn. 


W średniowiecznej Europie sakiewki stały się już powszechne. W początkowym okresie ich istnienia szyto je z tkanin bieliźnianych, a kobiety nosiły ke pod fałdami spódnicy. Mimo iż były ukryte, to zdobiono je bogatymi haftami. Z biegiem czasu sakiewki "wyszły" spod spódnic i ujrzały światło dzienne. Nazywano je jałmużniczkami, gdyż orzede wszystkim służyły do przechowywania monet, rozdawanych ubogim przez bogate damy. Sakiewki te zaczęto wytwarzać z tkanin szlachetnych, bogato zdobionych. Użytkownikami sakiewek byli także mężczyźni. Prócz pieniędzy nosili w nich żetony do gier hazardowych. Sakiewki były ściągnięte ozdobnymi sznureczkami lub miały usztywniane dna. Taka sakiewka mogła mogła stać na stole i łatwo było do niej sięgać ręką w trakcie gry.

Po rewolucji francuskiej zmieniła się moda odzieżowa. Suknie stały się prostsze i skromniejsze, więc nie było już gdzie ukryć sakiewek. Zaczęto je nosić w rękach. Początkowo dama z sakiewką-torebeczką w ręku wzbudzała zdziwienie i śmiech otoczenia. Dlatego nazywano ten „wynalazek”... śmiesznotką. Pierwsze torebki do ręki miały niebanalne kształty i nie przypominały już woreczka ściągniętego sznureczkiem, ale miały kształt kwiatu, liry, urny…  czy męskiej torby wojskowej. Jednakże nie przetrwały długo i już w pierwszej połowie XIX wieku wróciły do łask tradycyjne sakiewki, ozdabiane haftowanym motywem kwiatowym. Noszono również niewielkie torebki przypinane do pasa lub zawieszane na szyi. 

Sakiewka z XIV wieku

W wieku XVIII sakiewki wykorzystywano do noszenia przyborów służących do robótek ręcznych. W wyższych sferach panowało przekonanie, że damie nie wypada spędzać czasu bezczynnie, więc przybory do haftowania czy szydełkowania zawsze miały przy sobie w… sakiewce. Funkcję torebki spełniały mufki. Noszono je od wieku XVI do końca XIX. W tym okresie były modne, a jednocześnie praktyczne. Miały one kształt rury uszytej z ciepłej tkaniny lub futra, do której z obydwu stron wkładano ręce dla ochrony przed zimnem. Mufki czasami wyposażano w kieszenie, w których można było nosić różne drobiazgi, tak więc pełniły funkcję torebek. Mufek używały zarówno kobiety, jak i mężczyźni.W drugiej połowie XIX wieku pojawiły się torby podróżne. Rozwój kolei sprawił, że przemieszczające się osoby musiały pomieścić wiele drobiazgów przydatnych w trakcie podróży. Kobiety miały zwykledwie torby: jedną podręczną, wyposażoną już w uchwyty wygodne do przenoszenia na ramieniu,drugą większą,wykonaną przeważnie ze skóry w kształcie trapezu. Z tych czasów pochodzi również skórzany kuferek z przegródkami na przybory toaletowe oraz portmonetka na pieniądze. Na początku XX wieku do łask wróciły torebki-sakiewki (reticules). Tym razem miały kształt dzianych woreczków zdobionych szklanymi paciorkami, koronkami czy też cekinami i służyły jako torebki balowe.

Po II wojnie światowej zmieniła się rola społeczna kobiet. Aktywne zawodowo, prowadzące dom i wychowujące dzieci, potrzebowały innych torebek, które musiały być bardziej praktyczne: duże, z paskiem na ramię. I tak w modzie pojawiły się "konduktorki" i "listonoszki"...