Rytualne naczynia Egipcjan... urny kanopskie

Urny kanopskie to rytualne naczynia zawierające organy wewnętrzne usunięte z ciała zmarłego podczas mumifikacji. Ich nazwa pochodzi od miasta Kanopos w Delcie Nilu, w pobliżu którego po raz pierwszy je odkryto. Urny takie, zwane również kanopami, wytwarzano zazwyczaj z kalcytu (alabastru), czasami z wapienia lub drewna, zdarzały się również ceramiczne i  fajansowe. W komorze grobowej w pobliżu trumny umieszczano zawsze cztery takie urny. 

Gliniane kanopy z płaskimi pokrywami znano już w okresie Starego Państwa. W Średnim Państwie zaczęto je ozdabiać głowami ludzkimi. Natomiast w latach 1320–1085 p.n.e., czyli w epoce panowania władców XIX i XX dynastii Ramessydów, zdobiono je głowami czterech Synów Horusa: Imseta – ludzką, Hapiego – pawiana, Duamutefa – szakala i Kebehsenufa głową sokoła. Kanopy umieszczano w specjalnej skrzyni, na ścianach której rzeźbiono wizerunki bogiń opiekuńczych. Poszczególne urny, zawierające konkretne organy, opatrzone były świętym tekstem, który oddawał je pod opiekę konkretnej bogini: Izydy strzegącej wątroby, Neftydy – płuc, Nait – żołądka oraz Selkis – chroniącej jelita.