Starożytni Egipcjanie w okresie Starego i
Średniego Państwa nie znali jeszcze rydwanów. Poznali je dopiero podczas okupacji
Egiptu przez Hyksosów w XVII stuleciu p.n.e. Około XV wieku p.n.e.
do konstrukcji rydwanu wprowadzili wiele własnych udoskonaleń i zrobili z niego najdoskonalszą
„machinę wojenną“ ówczesnego świata. Był to zaprzężony w dwa konie, wykonany w całości z drewna i skóry wóz, służący
jako platforma strzelnicza. Miał podłogę w kształcie litery D, z koszem szerokim na pół metra o wysokości 75 cm. Dzięki temu był pojazdem lekkim i dwóch ludzi mogło przenosić go pokonując nierówności terenu.
Przeniesienie osi na tył platformy nośnej sprawiło, że egipskie rydwany nabrały niezwykłej zwrotności. Zastosowano również w nich większe koła
szprychowe o średnicy około 80 cm. Umieszczono je na osi mającej 1,5 metra długości. Załogę rydwanu stanowili woźnica trzymający do ochrony drewnianą tarczę i strzelec uzbrojony w łuk kompozytowy. Strzały znajdowały się w dwóch kołczanach, mieszczących po około 80 sztuk, przymocowanych do kosza wozu. Łucznik odziany był w "zbroję" wykonaną z kilku warstw płótna namoczonego w żywicy, do której czasami przymocowywano blaszki z brązu. Obsada rydwanu przygotowana była również do bezpośredniej walki, w której używano siekier i
krótkich włóczni. Za każdym wozem biegł wojownik uzbrojony w małą tarczę i lekką
włócznię. „Biegacz“ pieszo walczył przeciwko wrogim rydwanom, a po unieruchomieniu
wozu nieprzyjaciela zabijał jego załogę. Do tej funkcji wybierano mężczyzn silnych i dobrze zbudowanych. W Egipcie oddziały walczące na rydwanach tworzyli tylko wykwalifikowani
i bogaci wojownicy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz