Najstarszym spośród stosowanych urządzeń telekomunikacyjnych jest latarnia morska. Najsłynniejszą była latarnia na Faros w Aleksandrii, jedno z największych osiągnięć technicznych starożytności. Był to jeden z tzw. siedmiu cudów ówczesnego świata. Latarnia morska na Faros, zbudowana około 280 roku p.n.e. – 279 roku p.n.e. na podstawie planów architekta Sostratosa i na polecenie Ptolemeusza I, została ukończona podczas rządów Ptolemeusza II. Latarnia znajdowała się na przybrzeżnej wysepce, a mając sztuczne połączenie ze stałym lądem stanowiła część wejścia do portu w Aleksandrii w Egipcie.
Ocenia się, że była to wieża o wysokości około 100 – 120 m. Jej dolna kondygnacja miała przekrój kwadratu, nad nią wznosiła się kolejna, ośmiokątna i trzecia o przekroju okrągłym. Latarnia zwieńczona była kopułą wspartą na ośmiu kolumnach. Na niej stał siedmiometrowej wysokości posąg Posejdona. Była to wówczas najwyższa budowla na świecie. Latarnię dokładnie opisał arabski geograf i podróżnik z XI wieku – Abu Abdallah Mohammed Edrisi.
Uproszczony wizerunek latarni zachował się na monetach i malowidłach. Nazwisko architekta znamy dzięki zachowanej pod starożytnym tynkiem inskrypcji: „Sostratus, syn Deksyfanesa, poświęcił tę budowlę bogom ocalenia, w imieniu wszystkich tych, którzy żeglują po morzach". Po zmierzchu rozpalano na latarni ogień, a światło odbijane metalowymi lustrami było widoczne z kilkudziesięciu kilometrów, według Józefa Flawiusza, z odległości 300 stadiów – około 30 mil morskich, co ułatwiało żeglarzom nawigację. Budowla została uszkodzona kilkakrotnie na skutek trzęsień ziemi. Ostatecznie została zniszczona przez trzęsienie w roku 1375. Obecnie na fundamentach latarni znajduje się Muzeum Morskie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz