Szale tyftykowe... z Indii

Wzorzyste wełniane szale pojawiły się w Anglii pod koniec XVIII wieku. Do Europy sprowadzano je z Indii. To tzw. szale tyftykowe, bardzo cienkie, wykonane z delikatnej wełny kóz kaszmirskich. 

Najczęściej były kwadratowe do składania po przekątnej lub też prostokątne. Ich typowym ornamentem były wydłużone palmety (ilustracje), wypełniane różnobarwnymi, bardzo drobnymi ornamentami. Te dekoracyjne motywy w kszatałcie stylizowanego liścia palmy, ułożonego symetrycznie i rozpostartego wachlarzowo, występowały jeden obok drugiego jako ornament ciągły.

Taki szlak z motywów ukwieconych drzewek był charakterystyczny dla szali indyjskich, kaszmirskich. Pierwsze szale tyftykowe były kosztownym dodatkiem do kobiecego stroju i przedmiotem pożądania wielu kobiet. Jednakże nie każda mogła sobie na taki luksus pozwolić.

Szale te królowały w modzie od końca XVIII wieku do roku 1820. Później zastąpiono je tańszymi, europejskimi imitacjami. 

Kosztowne szale wzorzyste zaczęto zastępować kolorowymi szalami w barwie jednolitej tkaniny kaszmirowej. Na tym materiale w kolorze czerwonym, żółtym, białym czy koralowym haftowano wzdłuż brzegów wąskie ozdoby ściegiem łańcuszkowym. Dekoracja na tych szalach była czarna, biała lub też wykonana złotą nicią. Najczęściej wykorzystywanymi ornamentami na imitacjach tyftyków były motywy kopiowane z dekoracji malowanych na wazach greckich czy innych klasycznych motywów, np. etruskich.