Nowość w sztuce drukarskiej... aldyny

Już w XV wieku sztuka drukarska rozprzestrzeniła się po całej Europie. Drukarstwo zaczęło rozwijać się w Niemczech, we Włoszech i Francji. We Włoszech znane były przede wszystkim dwa ośrodki drukarstwa: Wenecja i Florencja. Jednakże największą sławą cieszyła się Wenecja, gdzie w latach 1470–1480 drukarnię prowadził Mikołaj Jenson. Jednak  najsłynniejszym drukarzem weneckim był Aldo Manuzio (Pius Aldus Manutius – 1449 – 1515), który dzięki materialnemu wsparciu jednego z książąt założył drukarnię. Rozpoczął wówczas druk książek łacińskich i greckich w formacie in folio lub quarto używając czcionki renesansowej. Aldo z czasem wprowadził w życie swój pomysł na wydawanie książek w nieznanym dotychczas formacie – ósemki (octavo). W roku 1501 w tym formacie Aldo wydrukował książeczkę zawierającą dzieła Wergiliusza. Tak została zapoczątkowana seria książek drukowanych w małym formacie, czcionką pochyłą (ukośną), wzorowaną na piśmie Franciszka Petrarki. Była to zupełna nowość w dziejach sztuki drukarskiej. Pismo takie znane jest pod nazwą kursywy albo italiki – od miejsca, gdzie je zastosowano po raz pierwszy. Pismo doskonale harmonizowało z nowym formatem książki. Tomiki z drukarni Aldo były małe, eleganckie i praktyczne. Popyt na nie był ogromny, gdyż drukowano je ładną czcionką i na dobrym papierze, zdobiono delikatnymi inicjałami i winietkami, a przy tym były tanie. Nazywano je aldynami. W formacie tym Manuzio wydawał również dzieła włoskie i greckie. Z wydawnictw tych korzystała przede wszystkim młodzież studiująca języki klasyczne.