Dziane okrycia rąk należy podzielić na
rękawice z pięcioma palcami, na te złożone z trzech części (bardzo rzadko
występujące, a osłaniające po dwa palce z wydzielonym kciukiem), rękawice z
jednym palcem i mitenki. Nazwa mitenki albo mitynki pochodzi od manique czy manicle – rodzaju rękawic nie osłaniających palców, używanym w
okresie rzymskim przez gladiatorów. Mitenka lub mitynka to rękawiczka bez
palców lub okrywająca palce tylko w połowie. Jeden rodzaj mitenek to taki,
kiedy cztery palce osłania z wierzchu klapka, a drugi – mitenka, wykonana jak
rękawiczka, przykrywa tylko część palców. Od XV wieku skórzane mitenki ochraniały dłoń przy wykonywaniu niektórych rzemiosł. Te dziane lub uszyte z tkaniny występują w modzie francuskiej dopiero od wieku XVII. W Lyonie zachowały się mitenki, wykonane z czerwonego jedwabiu o barwnym wzorze geometrycznym i roślinnym zbliżonym do motywów ornamentu orientalnego. Mają one rozszerzający się mankiet i osłaniają dłoń do połowy każdego palca. Były robione ręcznie. Podobne mitenki z XVII wieku można znaleźć w muzeum w Madrycie, natomiast w Barcelonie większość mitenek została uszyta z wzorzystych lub gładkich tkanin jedwabnych. Od XVIII wieku mitenki noszono jako dodatek do eleganckiego stroju. Początkowo były bardzo zdobne, z jedwabiu lub koronki, mogły być długie lub krótkie. Popularnością cieszyły się także w wieku XIX i XX. Mitenki zachowane w muzeach, wełniane, bawełniane oraz jedwabne, pochodzą już z początku XIX wieku. Zwykła mitenka, zwłaszcza uzupełniona klapką, była łatwiejsza do wykonania na prostej maszynie dziewiarskiej aniżeli pięciopalczaste rękawiczki i dlatego właśnie rękawiczki dłużej wyrabiano ręcznie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz