Koronka dzieckiem... mody

W okresie  największej mody na koronki zdobiono nimi ubiory damskie i męskie, od nakryć głowy, zwłaszcza czepeczków, do wykładanych koronkami zakończeń męskich wysokich butów czy przodu trzewików. Koronki zdobiły także mankiety, gorsy, szale czy chustki, chustki do nosa, falbany, fartuszki i ubiory liturgiczne. 

Koronka początkowo nie istniała jako samodzielny wyrób włókienniczy. Modne rozwiązanie zdobienia określonej części ubioru określało jej szerokość i typ ornamentu. W pierwowzorach koronek chodziło o uczynienie płótna lżejszym i doprowadzenie go do ażurowości. Ornament był prześwitem na luźno tkanym lnianym płótnie lub na siateczce zwanej filetem. Początkowo wykończenia kołnierzy czy mankietów były wąskimi, często ząbkowanymi ażurowymi paskami. 

W XVI wieku koronki ulegają rozszerzeniu i dochodzą nawet do kilkunastu centymetrów dla wyeksponowania ornamentu roślinnego lub figuralnego. Biel koronek doskonale prezentowała się na tle ciemnych ubiorów mody hiszpańskiej. W XVII wieku masowa produkcja koronek klockowych spowodowała, że stały się one zdecydowanie tańsze i rozszerzył się krąg użytkowników. Wytwarzanie koronek o znacznej złożoności ornamentu było bardzo czasochłonne. Od końca XV wieku do końca XVIII stulecia koronki były najdroższymi wyrobami włókienniczymi. Najwykwintniejsze koronki – delikatne wyroby z najcieńszej lnianej przędzy - były bardzo kosztowne i tylko najzamożniejsi ludzie mogli je kupować. Angielska królowa Elżbieta I w swojej garderobie posiadała ponad 300 strojów zdobionych koronkami.

We Francji podczas regencji Marii de Medici w 1613 roku wprowadzono prawo zakazujące noszenia koronek. Podobne rozporządzenia  obowiązywały także w Niemczech i w Hiszpanii.

Koronkarstwo zaczęło rozpowszechniać się pod koniec XV stulecia. Dzieliło się na koronkę igłową, której wyrób nie wymagał specjalnych narzędzi i klockową, do wykonania której niezbędne były szpuleczki (klocki) i poduszki. Koronka igłowa w swoim szczytowym okresie rozwoju była delikatniejsza i bardziej efektowna od koronki klockowej. Na francuskim dworze nazywano ją koronką zimową i przeznaczano do strojów galowych. W tym czasie koronka klockowa zdobiła głównie bieliznę.