Szal przydaje się. Może ochronić przed zimnem i przed
słońcem. I jest tak stary, jak świat. Jego nazwa pochodzi z języka
sanskryckiego od sala – długi, wąski
dywanik służący do dekoracji ścian w pałacach. Szal na Wschodzie staje się
okryciem używanym zarówno przez kobiety, jak przez mężczyzn. Z czasem
rozrasta się do rozmiarów chusty i może z powodzeniem zastępować
płaszcz. W tej części świata używane są również wąskie szale: na głowie jako
turbany i na biodrach jako pasy.
W Europie szal pojawia się w starożytności, a w
średniowieczu jest już okryciem rozpowszechnionym.
W Polsce dawniej noszono kwadratowe chustki i półchustki w kształcie trójkąta. W zależności od zasobności portfela szale były skromniejsze i bardziej kosztowne. Mieszczki latem nosiły chusty lekkie i krótkie, które sięgały ledwie do łopatek. Najczęściej chusty były z tiulu, muślinu czy gazy. Natomiast bogate damy otulały się szalami z soboli albo ze strusich piór lub puchu łabędziego. Szal w XVII i XVIII wieku staje się reprezentacyjną szatą kobiet. W tym czasie modne są szale jedwabne przezroczyste i muślinowe sprowadzane z Mosulu w Mezopotamii. Zainteresowaniem cieszą się również szale francuskie i angielskie, wzorzyste i gładkie, często przetykane srebrną nitką lub złotą, haftowane i obrzeżone frędzlami oraz koronkowe wiedeńskie. Kobiety z niższych warstw społecznych musiały zadowolić się szalami i chustkami bawełnianymi oraz skromniejszymi jedwabnymi, wytwarzanymi w Lipsku.
Cesarzowa Józefina była kolekcjonerką szali indyjskich, tzw. tyftykowych
W XVIII wieku w Anglii wymyślono zimowe szaliki wełniane do noszenia na szyi. Jednak najlepsze szale wyrabiano w Azji z wełny kóz kaszmirskich, żyjących w górach Tybetu. Szale kaszmirowe są trwałe, delikatne i bardzo ciepłe, Ostatnio mają one konkurencję, gdyż coraz popularniejsze są chustki i szale z wełny owiec australijskich oraz z tkanin syntetycznych.
W Polsce dawniej noszono kwadratowe chustki i półchustki w kształcie trójkąta. W zależności od zasobności portfela szale były skromniejsze i bardziej kosztowne. Mieszczki latem nosiły chusty lekkie i krótkie, które sięgały ledwie do łopatek. Najczęściej chusty były z tiulu, muślinu czy gazy. Natomiast bogate damy otulały się szalami z soboli albo ze strusich piór lub puchu łabędziego. Szal w XVII i XVIII wieku staje się reprezentacyjną szatą kobiet. W tym czasie modne są szale jedwabne przezroczyste i muślinowe sprowadzane z Mosulu w Mezopotamii. Zainteresowaniem cieszą się również szale francuskie i angielskie, wzorzyste i gładkie, często przetykane srebrną nitką lub złotą, haftowane i obrzeżone frędzlami oraz koronkowe wiedeńskie. Kobiety z niższych warstw społecznych musiały zadowolić się szalami i chustkami bawełnianymi oraz skromniejszymi jedwabnymi, wytwarzanymi w Lipsku.
Cesarzowa Józefina była kolekcjonerką szali indyjskich, tzw. tyftykowych
W XVIII wieku w Anglii wymyślono zimowe szaliki wełniane do noszenia na szyi. Jednak najlepsze szale wyrabiano w Azji z wełny kóz kaszmirskich, żyjących w górach Tybetu. Szale kaszmirowe są trwałe, delikatne i bardzo ciepłe, Ostatnio mają one konkurencję, gdyż coraz popularniejsze są chustki i szale z wełny owiec australijskich oraz z tkanin syntetycznych.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz